Twee dagen geleden spraken ik en stadsdramaturg Kim Zonneveld met Damiaan Denys. Deze psychiater komt af en toe in het nieuws en kan daardoor als media-psychiater gezien worden. Tijdens ons gesprek stel ik mij voor hoe het zou zijn als hij mijn psychiater zou zijn, dat ik mijn diepe lijden aan hem zou moeten voorleggen. Zou hij de kin-plukker of de hum’er zijn? Houdt hij zijn pen in de aanslag boven zijn papier of kijkt hij mij strak aan tijdens onze gesprekken? Vanaf het begin van ons gesprek voel ik me in ieder geval onderzocht. Hij checkt wie ik ben en wat ik kom doen, niet alleen in woorden. Het feit dat ik hem op tv gezien heb, zou ik als patiënt toch lastig vinden. Ik vraag me af of dit wel eens schuurt in zijn praktijk? Ik durf het niet te vragen.
Ik stel mij voor hoe het zou zijn als hij mijn psychiater zou zijn Zou hij de kin-plukker of de hum’er zijn?
Dat Damiaan op tv komt verbaast mij niks. Hij is intelligent, welbespraakt en ook in zeker mate mooi. Wie wil er geen heldere uitleg van een psychiater die ook nog eens stelling durft te nemen? Na 15 minuten weet hij al te poneren dat we intimiteit moeten herwaarderen. En dat anti-stigma campagnes onpasselijk zijn (wellicht niet zijn woorden maar wel mijn interpretatie van zijn woorden).
Damiaan vindt dat er bij waanzin en gekte een zekere intimiteit hoort. Het lijkt alsof iedereen nu zijn eigen problemen de wereld in gooit, ‘lekker’ open zijn over je lijden, openstaan voor al je tekortkomingen. “Dat is exhibitionisme!” Op de vraag waarom mensen over hun mentale problemen praten, wordt vaak geantwoord dat ze een stigma willen doorbreken. Maar het is een roep om erkenning. Puur eigenbelang. Het delen van je verhaal als functionaliteit. Damiaan zegt dat als je echt ziek bent, je geen behoefte hebt om er over te praten.
Damiaan: 'als je echt ziek bent, heb je geen behoefte om er over te praten.'
Aan het einde van het gesprek vragen we schoorvoetend of we een foto mogen maken. Dit voelt ongemakkelijk omdat we wellicht aan een zekere intimiteit voorbij gaan. Dit was een gesprek tussen ons en hem. Wie bepaalt dat dit gesprek ook van anderen mag of moet zijn? Toch post ik nu twee dagen later deze foto en vraag ik mij nu af of dit exhibitionisme is. Ook al is deze post geen waanzin volgens Damiaans maatstaven, toch vraag ik mij af in hoeverre ik gek ben dat ik dit doe?