Door de ietwat schurende manier van theatermaken zijn de gesprekken die na afloop gevoerd worden in de foyer wel degelijk over de aangekaarte thematiek. Hanna van Mourik Broekman slaagt dus uitstekend in haar opzet om mensen door middel van theatrale constructies met elkaar in gesprek te brengen over actuele problematiek.

“De stormkamer is vernieuwend. Geen gewoon theater, maar het zoeken naar nieuwe wegen. Dus heft STORMKAMER de denkbeeldige scheidslijn tussen publiek en acteurs voor de gelegenheid maar helemaal op.”

Op een subtiele manier haalt Van Mourik Broekman meer van die aannames onderuit. Zonder dat het geforceerd aandoet worden de verhalen van de drie mannen verbeeld door uitbundige scènes die wrang kunnen zijn (als op een weergaloze manier een werkloze vergeleken wordt met een lintworm), kitscherig (in een lied over verlangens, inclusief koortje en rook) of pathetisch (uit een sollicitatiegesprek: ‘arbeid is ledig tenzij je er liefde in stopt’).

Gloedvol sluitstuk van een jaar lang theatraal onderzoek

Samen vormen ze een prachtig disfunctioneel gezin, en tonen ze dat onvoorwaardelijke liefde misschien universeel is, maar door iedereen op een andere manier wordt uitgelegd. En dat het eenvoudig is jezelf en elkaar te verliezen in verwachtingen.