Al uren staar ik naar een leeg wit scherm. Ik wil woorden op papier zetten om aan jullie te sturen. Een verslag van de avond? Wat heeft dat voor zin als er andere zaken aan ons hoofd knagen. Woorden liggen momenteel diep verstopt. Of wellicht bestaan hiervoor geen woorden. Ik ervaar een lichte dissociatie met de werkelijkheid. Corona… Vreemd. Onwerkelijk. Surreëel. Woorden die kloppen maar het ook niet omvatten. Er is geen moment dat ik kan terugvallen op eerder meegemaakte situaties. Dus val ik stil…
…
Het valt me zwaar dat we dit moeten mee maken. Hoe de eenzamen nog eenzamer zullen zijn, de angstigen nog angstiger kunnen worden, hoe mensen in geldproblemen komen. Maar ik ben, net als Rob Haen, ook een positief ingesteld mens. Met de stille straten om mij heen bedenk ik mij dat we deze tijden ook moeten gebruiken om er iets van te leren. Tijdens de Salon hadden we het erover dat we door tijdgebrek geen ruimte hebben voor die ander. Maar dat is wat velen nu cadeau krijgen: TIJD. Een groot gedeelte van onze samenleving valt stil. We zitten thuis. Zonder werk, zonder sociale activiteiten, zonder evenementen. Wellicht kunnen we zeggen dat het gehele kapitalistische systeem stil valt. Maar er blijft iets over… de ander!
'Wellicht dat het kapitalistische systeem stil valt. Maar er blijft iets over… de ander!'
Op de avond van de Salon hebben we het vanuit verschillende invalshoeken gehad over zorg, zorg voor elkaar, over elkaar zien. Waar de thematiek 10 maart van belang was, is hij vandaag wellicht nog relevanter. We hebben elkaar nodig. Er zijn niet alleen institanties die ons zorg bieden, er zijn duizenden mogelijkheden om er voor elkaar te zijn. We kunnen de aarde een stukje beter maken voor elkaar door eten te kweken op afval zoals Jacqueline van Eerd dat doet met ZuiderZwam, we kunnen dansen, we kunnen de ander laten dansen. ‘I am going to inject you with endorfines!’, zoals Andrew Peter Greenwood dat doet. We kunnen verhalen omzetten in beelden zoals Darko Groenghagen. Onderbroeken maken voor daklozen zoals Niels, onze kwetsbaarheid tonen zoals Coen of onze hoofden boven het maaiveld uitsteken zoals Rob.
‘We weten het niet altijd, terwijl we wel pretenderen het te weten. Het is oké om het niet te weten,’ zei Jelle Moerman die ons duidelijk maakte dat we allemaal een beetje alcoholist zijn, een beetje gewelddadig, een beetje psychotisch, een beetje verward. We zijn allemaal mens. En we zijn allemaal een beetje bang.
'We weten het niet altijd, terwijl we wel pretenderen het te weten. Het is oké om het niet te weten'
Op het einde zei Bas Hindriks ons met heldere woorden: ‘Stap over je schaduw, je doet er toe!’
Als kind kreeg ik van mijn moeder een harde leerschool. Geen tranen, doorbijten. Hard werken dan kom je ergens. De kwetsbaarheid die mensen deze avond te berde brachten was wonderlijk schoon. Eens te meer zag ik dat we dat nodig hebben. De ruimte om dat te tonen. De ruimte om de ander daarover te laten praten. Eens te meer zag ik die mooie ander, met al zijn prachtige gebreken, kwetsbaarheden en ongemakken.
Laten we elkaar zien!
Wellicht kunnen we elkaar even niet aanraken en moeten we afstand houden. Maar laten we elkaar zien! Eens te meer toont iets ons aan dat we allemaal gelijk aan elkaar zijn en dat we elkaar nodig hebben!
Zorg voor die ander. Bel je buren of het goed gaat. Doe boodschappen voor de ouderen om je heen. Spreek met de eenzamen. Stel de angstigen gerust. Besmet elkaar met enthousiasme, besmet elkaar met liefde, met goede zorgen. Inspireer elkaar door er voor elkaar te zijn. Zorg voor elkaar. En laten we dat blijven doen. Want niks is belangrijk dan die ander!
Ik zie je.
Hanna
p.s.
Op het einde van de avond was er een meneer die zei dat er al een eerdere Salon was geweest. Ik riep dat dit een Sluitstuk was. Maar ik was niet juist. U had gelijk, meneer. In oktober hebben we een pilot versie van de Salon in Theaters Tilburg gehouden. En u was daar ook. Ik ben blij dat u er weer was!
