Elk project loopt anders. Toch zijn er vergelijkbare of herkenbare momenten. Zoals bij een liedje op de radio dat je denkt te herkennen. Maar de stem, de taal, de inhoud, ze zijn anders. Alleen dat verdomde deuntje, waar herken ik dat nu van?
Deze week hadden wij onze laatste Tafel rondom psychiatrie in Breda en Helmond. Ik ben vol van alle informatie. Als een spons die lekt, lig ik de dag erna op mijn bank. Ik werk aan De Ontmoeting rondom psychiatrie en zet teksten op een rijtje om mijn gedachten op orde te krijgen. Ik verwerk informatie, uitspraken, boeken die ik heb gelezen. Gedwee ga ik hier een ochtend mee aan de slag. Ze staan op papier. Verfrommeld, wanordelijk over pagina’s verspreid. Onlogische titels. Ik kijk naar de zwarte letters op mijn scherm. Wat een rijkdom. Terwijl ik in dat paleis van informatie-overvloed sta, denk ik: en nu? De letters dansen voor mijn ogen. Zoveel informatie. Ik weet van voren niet meer dat ik van achter besta.
Ik zou moedeloos kunnen worden maar dan hoor ik dat herkenbare deuntje op de achtergrond. Ik herken dit. Dit is een wederkerig proces. Dit heb ik vaker. Elk proces denk ik door alle bomen van informatie het bos niet meer te zien. Dan kom ik terug op de vraag: waar was het mij allemaal om te doen?
Terug naar de bron. Waarom ben ik hieraan begonnen. Bijna 15 jaar geleden werd ik als student midden in de nacht wakker. De muren kwamen op mij af. Ik kon niet meer slapen. Die dag maakte ik mee dat de realiteit niet zeker is. Voor mij ontsponnen zich beelden die ik moeilijk te rijmen vond met de realiteit. Mensen waren er maar toch ook niet. Draden stroomden tussen de lippen van mijn docent. De tijd vertraagde. Stemmen van medeleerlingen werden de baseline uit een nummer. Paniek. Ik kon met niemand praten. Ik was afgesloten. Zoals vroeger het beeld van de televisie, als je hem uitzette, tot een stip verging.
Dit moment uit mijn verleden is een van de redenen dat ik dit project wilde doen. Wat is werkelijkheid? En hoe ontmoetten we elkaar binnen die werkelijkheid als je als individu die werkelijkheid niet meer het zelfde ervaart als de ander.