Afgelopen week stonden we met De Salon in de Kring in Roosendaal. Al tijdens onze eerste ontmoeting riep gastcurator Ad van Rijen: ‘het moet over inclusie gaan’. Tolerantie. Solidariteit. Dat is nog al wat, dacht ik. Grote termen. Inclusie is een woord dat we al zo vaak hebben gehoord dat we wellicht de diepere betekenis kwijt zijn geraakt. Hoe gaan het daarover hebben?
Tijdens de gesprekken met Ad hadden we ook altijd over contact maken met die ander. Iets wat je dagelijks doet, maar waar je niet snel toe geneigd bent te doen bij een vreemde. Omdat het eng is? Oncontroleerbaar, onregisseerbaar? Maar schuilt daarin niet juist de magie?
'Inclusie, solidariteit, tolerantie: het gaat allemaal over het maken van contact.'
Dat geldt ook voor zo’n avond als De Salon. Je kunt het nog zo goed voorbereiden, maar nooit weet je helemaal hoe het loopt. Welke afslagen mensen nemen in gespreken, welke vragen ze stellen, welke spontane reacties vanuit het publiek komen. Deze avond in Roosendaal toonde mij eens te meer wat voor wonderschoons dit kan geven. Inclusie, solidariteit, tolerantie: het gaat allemaal over het maken van contact.
Wellicht herkenden wij ons allen in psychiater Carolina Sissingh die van alles had voorbereid. Want we willen het goed doen, niet met onze mond vol tanden staan. Maar ben je dan nog wel in het moment? Is werkelijk contact maken niet iets wat je doet vanuit dat gevoel? Margriet van Tiuri toonde ons dat feilloos. Ik voelde dat de ruimte volledig samenviel met haar bewegingen.
Is werkelijk contact maken niet iets wat je doet vanuit dat gevoel?
Ook Lisa de Bruijn wist een innerlijke snaar te raken die ons deed beseffen dat we werkelijk iets kunnen voelen door die ander. De cheesecake die we in stilte aten, bracht ons dichter bij elkaar. Net als Najib El Allouchi, die ons het belang van diversiteit duidde. Contact maken doe je door geïnteresseerd te zijn in de ander en te beseffen dat we meer op elkaar lijken dan we denken. Als kers op de taart kopte Margriet het moraal van de avond erin: we moeten vanuit ons hart spreken. En Leo Lotterman plaatste daar een perfecte punt achter.
Op deze avond in Roosendaal werd ik mij krachtig bewust van wie wij samen zijn. Ik voelde mij verbonden met iedereen in deze ruimte. Ik voelde mij een gemeenschap. Omdat we wellicht allemaal voelden hoe belangrijk het is om werkelijk contact te maken met die ander die ons vreemd is. Want ongekend is onbemind.
Deze avond hebben wij een rimpeling veroorzaakt, laten we er een golf van maken!